Schaamte

SCHAAMTE

Dat is wat ik voelde. Elke dag dat ik besefte dat ik financiële problemen had. Elke dag dat ik wakker werd en mij realiseerde dat het geen droom was.

Mijn ex die een huurachterstand had achtergelaten en totaal geen verantwoordelijkheid nam. Praten met hem was zinloos. Het maakte mij kwaad. Een lening op mijn naam, hoe kon dat? Is er dan geen bescherming? Hoe had ik dit niet kunnen merken? Ik had zoveel vragen, maar uiteindelijk moest ik me erbij neerleggen. Deze schulden stonden op mijn naam en ik moest het betalen.

Alles ging net zo goed!

Ik had net een periode in mijn leven afgesloten. Had een geweldige baan met leuke collega’s en een prachtig Amsterdams huisje. Ik had zoveel leuke dingen gepland om te doen. Nu zat ik op mijn bank met mijn handen in mijn haren na te denken hoe ik hieruit zou komen. Hoe ik alles zou betalen. Ik ging kapot van verdriet. Zoveel avonden rolde tranen langs mijn wangen. Zoveel ochtenden moest ik mezelf bij elkaar rapen, masker op en verder. Niemand mocht weten dat ik in deze problemen zat. Ik werkte bij een bank. Ik kon geen financiële problemen hebben. Afgezien daarvan, je vertelde jouw zaken niet aan mensen. Dat hoort niet. Dat is tenminste wat ik leerde. Zet je vuile was niet buiten. Stel je niet zwak op.

Ik was naar de gemeente gestapt omdat ik op dat moment geen andere oplossing zag. Maar toen ik daar werd afgewezen, wist ik het zeker. Het heeft totaal geen zin om hulp te vragen, want die krijg je toch niet. In plaats daarvan voel je jou schuldig omdat je in deze problemen zit. Dat is hoe ze je laten voelen. Alsof je erom hebt gevraagd!  

Ik moest dit alleen oplossen en ergens de kracht vandaan halen. Voor de buitenwereld zette ik een masker op. Vanbinnen ging ik kapot. Hoe langer het duurde hoe vermoeider ik werd. Het kost heel veel energie om je emoties op te kroppen en te doen alsof. Altijd maar letten op wat je zegt en hoe je jou gedraagt. Smoesjes verzinnen om bij mensen te eten. Over mijn schouder kijken als ik weer moest zwartrijden om naar mijn werk te gaan.

Schaamte.

Dat is de drempel die vele ervaren om erover te praten. Het heeft mij ook een hele tijd geduurd voordat ik om hulp vroeg. Maanden duurde het tot ik een vriendin vroeg of ze mij geld kon lenen voor boodschappen. Zelfs dat ik het vroeg vertelde ik niet dat ik financiële problemen had, maar verzon ik een smoes.

Om alleen deze periode door te komen is zwaar. Mensen die niet in je schoenen staan zullen het nooit begrijpen. Mensen die wel in je schoenen staan praten er niet over. Terwijl het juist belangrijk is om er wel over te praten. Het is nodig om elkaar te steunen, want je voelt je al zo alleen. Misschien had ik wel steun gekregen als ik me had opengesteld. Niet met de verwachting dat ik sneller uit mijn financiële problemen zou komen, maar wel hulp met de emoties en de pijn die ik voelde. Het gaat niet alleen om de schuld die je hebt, maar het gevoel dat het je geeft. De emoties die ermee gepaard gaan. Het is meer dan alleen een schuld.

Ik begon erover te schrijven. Ik hield een dagboek bij en schreef op hoe ik mij voelde. Het opschrijven van mijn gedachtes en gevoelens gaf mij kracht om door te zetten. Ik werd schuldvrij, maar mijn lichaam was op. Ik kreeg een burn out. Een andere zware periode, maar ook een zegen. Een zegen, omdat ik nu werd gedwongen om te werken aan mijn emoties. Aan alles wat ik had opgekropt. Praten is belangrijk. Uiten van je emoties is belangrijk. Ik was een gevangene van mezelf. Het werken aan mijn emoties heeft mij bevrijd.

‍